To γράμμα του Matias Carelli, Καθηγητή Κοινωνικών Επιστημών από το Esquel της Αργεντινής, είναι απάντηση στη θεωρία που ακούγεται στη χώρα μας, ότι η ανάκαμψη της Αργεντινής μετά τη μεγάλη κρίση του 2001, οφειλόταν κατά κύριο λόγο στην ανάπτυξη της βιομηχανίας εξόρυξης μετάλλων.
''
Η ανάκαμψη της Αργεντινής ελάχιστα οφείλει στη μεταλλεία.
''
Η ανάκαμψη της Αργεντινής ελάχιστα οφείλει στη μεταλλεία.
Γράφω από την Αργεντινή, όχι χωρίς κάποια έκπληξη, έχοντας πληροφορηθεί τα καταπληκτικά ψεύδη που χρησιμοποιεί η μεταλλευτική βιομηχανία για να προωθήσει τις δραστηριότητές της στην Ελλάδα. Προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι υπάρχουν ανθρώπινα όντα ικανά να παραποιήσουν την πραγματικότητα, ακόμη και με τίμημα τη δυστυχία των άλλων, μόνο και μόνο για να φουσκώσουν τα ταμεία τους.
Πριν από δέκα χρόνια εδώ στην Αργεντινή συνέβη το ίδιο, μόνο που οι πρωταγωνιστές ήταν ελαφρώς διαφορετικοί. Το οικονομικό λόμπι κινητοποιήθηκε χωρίς αναστολές κατά τη διάρκεια της μεγάλης κρίσης του 2001 για να προσπαθήσει να πείσει τον πληθυσμό, χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ότι η μόνη λύση ήταν η περαιτέρω “δολαριοποίηση” της οικονομίας, αποκηρύσσοντας το δικό μας νόμισμα και την ελάχιστη κυριαρχία που μας είχε απομείνει. Αυτά που συνέβησαν αργότερα απέδειξαν ότι αν είχαμε πάρει εκείνη την απόφαση η κρίση θα είχε βαθύνει σοβαρά.
Στους Έλληνες αδελφούς μας που το διαβάζουν αυτό, θα ήθελα να πω κατ’αρχήν ότι κανείς στην Αργεντινή δεν αποδίδει την έξοδο από την κρίση στη μεταλλευτική δραστηριότητα. Αρκεί μόνο να διαβάσει κανείς τις εφημερίδες εδώ: Συζητιέται αν [η ανάκαμψη] πρέπει να αποδοθεί στην κυβέρνηση, στην τιμή της σόγιας, στις υψηλές τιμές των εμπορευμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο ή στο άθροισμα αυτών των παραγόντων, αλλά κανείς δεν σκέφτεται να την αποδώσει στη μεταλλευτική δραστηριότητα.
Ποιος είναι ο λόγος που κανείς δεν απέδωσε την ανάκαμψη της Αργεντινής στην αύξηση αυτής της μεταλλευτικής δραστηριότητας; Βασικά επειδή θα ήταν παραχάραξη της πραγματικότητας.
Στην Αργεντινή, χάρη σε μια καταστροφική νομοθετική κληρονομιά της δεκαετίας του ’90, υπάρχουν διάφορα οφέλη για την μεταλλευτική δραστηριότητα που την καθιστούν μια εξαιρετικά κακή συμφωνία για τη χώρα μας. Μεταξύ αυτών είναι ο περιορισμός των μεταλλευτικών δικαιωμάτων στο 3% το ανώτατο επί της αξίας των παραγόμενων προϊόντων (σημ.: τέτοια δικαιώματα υπέρ του Δημοσίου - royalties – στην Ελλάδα δεν υπάρχουν καθόλου. Στην Αργεντινή το 3% θεωρείται, σωστά, πολύ λίγο ), η οικονομική σταθερότητα για 30 χρόνια και η ρευστοποίηση του 100% του ξένου συναλλάγματος στο εξωτερικό (1).
Αυτό το τελευταίο είναι σημείο-κλειδί, γιατί επιμένουν να αποκαλούν “εξαγωγική” μια δραστηριότητα η οποία, με βάση τους ισχύοντες κανονισμούς, μπορεί σκόπιμα να αποφεύγει να εισάγει συνάλλαγμα στην Αργεντινή. Σαν να μην έφτανε αυτό, αν η εξαγωγή των ορυκτών γίνεται από ένα λιμάνι στην περιοχή της Παταγωνίας, λαμβάνουν επίσης μια επιστροφή που μπορεί να φθάσει το 10% (2), το οποίο κυριολεκτικά σημαίνει “πληρώνουμε για να μας παίρνουν τα ορυκτά”.
Από την άλλη πλευρά, αν αναλύσουμε τη σύνθεση των εξαγωγών της Αργεντινής, βλέπουμε ότι:
Μια ανάλυση σε επίπεδο προϊόντων αποκαλύπτει ότι από τα πρώτα 10 προϊόντα που σημείωσαν τη μεγαλύτερη αύξηση σε απόλυτα μεγέθη, 5 ανήκουν στην αγροτική βιομηχανία (σόγια, καλαμπόκι, αλεύρι σόγιας, σογιέλαιο, δέρματα βοοειδών), στη δεύτερη θέση βρίσκεται η αυτοκινητοβιομηχανία (oχήματα και κιβωτία ταχυτήτων), στη συνέχεια εμφανίζεται ο μεταλλευτικός τομέας με την εξαγωγή χρυσού εκτός νομισματικών αποθεμάτων και στη συνέχεια το βιοντίζελ και τα πετρελαιοειδή. (3)
Γίνεται επομένως σαφές ότι η εξόρυξη δεν είναι η κύρια οικονομική δραστηριότητα στην Αργεντινή, και επίσης εξηγούνται τα χαρακτηριστικά των εξαγωγών μεταλλευτικού τύπου.
Σε ότι αφορά την απασχόληση, το 2003 ο μεταλλευτικός κλάδος γενικώς (και σημειώστε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε διάκριση μεταξύ της εξόρυξης μεγάλης κλίμακας και τις λοιπές εξορυκτικές δραστηριότητες) (σημ: γνωστή “λαθροχειρία” της εξορυκτικής βιομηχανίας, και στην Ελλάδα, είναι να βάζουν μαζί όλες τις δραστηριότητες που περιλαμβάνουν εξόρυξη, ακόμα και τα λατομεία αδρανών) αντιπροσώπευε μόνο το 0,4% των θέσεων εργασίας, και το 2010 συνέχισε να διατηρεί το ίδιο ποσοστό. Αντίθετα, ένας τομέας που αύξησε τη συνεισφορά του στην απασχόληση στην Αργεντινή είναι ο τομέας των κατασκευών που αυξήθηκε από 6,6% κατά το 2003 σε 8,7% το 2010 (4). Στο παγκόσμιο περιβάλλον, η βιομηχανία εξόρυξης μεταλλικών ορυκτών απασχολεί μόνο το 0,09% του πληθυσμού. (5)
Για όλους τους παραπάνω λόγους, είναι παραπλανητικό να oνομάζουμε την μεταλλευτική δραστηριότητα “κινητήρια δύναμη” της ανάκαμψης στην Αργεντινή. Εξετάζοντας την Ελληνική κρίση, μπορούμε να θεμελιώσουμε κάποιες ομοιότητες και επίσης να επισημάνουμε ορισμένες αρχές που χρησίμευσαν ως λύση στην κρίση στην Αργεντινή:
1.Η Ελλάδα ταλανίζεται από τεράστια χρέη και ελλείμματα, καθώς και από ένα νόμισμα που δεν είναι εθνικό αλλά ανήκει σε μια κοινή αγορά και που είναι το ευρώ. Η Αργεντινή πιεζόταν από βαρύ χρέος και έλλειμμα, και είχε ένα μετατρέψιμο σύστημα που το έδενε άμεσα με το δολάριο. Η λύση στην Αργεντινή ήταν η εγκατάλειψη της σύνδεσης με το δολάριο, η υποτίμηση και η διατήρηση της αυτονομίας του νομίσματός της.
2.Η Ελλάδα υποφέρει από τα προβλήματα των προγραμμάτων προσαρμογής, ορισμένα από τα οποία προτάθηκαν από το ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο). Η λύση για την Αργεντινή ήταν να απορρίψει τα προγράμματα προσαρμογής και τις υποδείξεις του ΔΝΤ.
3.Η Ελλάδα αντιμετωπίζει προβλήματα προερχόμενα από την οικονομική κερδοσκοπία. Η Αργεντινή αντιμετώπιζε προβλήματα προερχόμενα από την οικονομική κερδοσκοπία. Η λύση στην Αργεντινή ήταν η αλλαγή του μοντέλου αντιμετώπισης των ελειμμάτων με δανεισμό, για να αρχίσει η δημιουργία ενός μοντέλου ενδυνάμωσης της παραγωγής και της εγχώριας αγοράς.
Σήμερα, στη χώρα μου και στη Λατινική Αμερική, από διάφορους ακαδημαϊκούς χώρους και μέσω οξυδερκούς ανάλυσης από διανοούμενους κύρους, αμφισβητείται σοβαρά η επιβίωση της εξόρυξης μεγάλης κλίμακας (mega minería) στις σημερινές συνθήκες (6). Επίσης, στη χώρα μας αυξάνεται η αντίσταση των ανθρώπων στη δραστηριότητα αυτή και στην απαγόρευση που ισχύει σε διάφορες επαρχίες (σημ.: των επιφανειακών εκμεταλλεύσεων και της χρήσης κυανίου – δείτε το υστερόγραφο), έχει προστεθεί ένα κίνημα σε όλη τη χώρα που προσπαθεί να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο (7).
Από την Αργεντινή, ευχόμαστε η Ελλάδα να βγει μπροστά, σε ένα δρόμο ελεύθερο από τα όρνεα που ως συνήθως δεν σκέφτονται καθόλου τους λαούς αλλά μόνο ψάχνουν να ικανοποιήσουν τις ακόρεστες ορέξεις τους.
Matias Carelli
Καθηγητής Κοινωνικών Επιστημών
Esquel – Chubut – Argentina
http://antigoldgreece.wordpress.com/201 ... argentina/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου