Του Κάρολου Μπρούσαλη.
Μ’ αρέσει να βλέπω
ποδοσφαιρικούς αγώνες αλλά δεν είμαι ειδικός με δαύτο. Μικρός, έπαιζα
τερματοφύλακας στην ομάδα της γειτονιάς, νικήσαμε μια φορά και τα τσικό
της ΑΕΚ (12-11, παρακαλώ, καθώς και οι δυο τερματοφύλακες δεν φτάναμε,
πηδώντας, το οριζόντιο δοκάρι). Ως εκεί. Ο Πανελλήνιος ήταν δίπλα και με
συνεπήρε το μπάσκετ. Έπαιξα και με την πρώτη ομάδα σε επίσημο αγώνα,
για δύο ολόκληρα λεπτά. Το Μουντιάλ το καταχάρηκα, παρ’ όλο που άρχισε
και τέλειωσε με γεγονότα που με εξόργισαν: Στο ξεκίνημα, το άγριο, φθηνό
κι αλήτικο κράξιμο, κρυμμένων πίσω από την ανωνυμία τους θρασύδειλων,
στην Κολομβιανή κοπελιά που χάρηκε τη νίκη της ομάδας της επί της
ελληνικής και, στη λήξη, το παρόμοιο στον Παπασταθόπουλο που συγχάρηκε
τους Γερμανούς για το τρόπαιο που κατέκτησαν.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά, άθελά μου, θυμήθηκα τις ολιγοήμερες διακοπές μας, το 2012, σ’ ένα ξενοδοχείο σε χωριό έξω από το Ναύπλιο. Ξεκίνησαν τέλη Ιουλίου και κυλούσαν όμορφα στο μισοάδειο κατάλυμα. Ως την 1η Αυγούστου. Την ημέρα εκείνη ξεκινούσε ο κοινωνικός τουρισμός της άρτι υπουργοποιημένης Όλγας Κεφαλογιάννη και το ξενοδοχείο πλημμύρισε φτωχαδάκια: Κατέφθασαν με τζιπάρες και BMW, σε σημείο να χαϊδεύω το φιατάκι μας και να το παρηγορώ, και κατέλαβαν το σύμπαν. Κατέβαιναν στην αμμουδιά με την οικοσκευή στο ντάτσουν, που είδαμε στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004. Πιτσιρίκια ούρλιαζαν, ενώ αδιάφορες για δαύτα μαμάδες, προτιμούσαν να κουβεντιάζουν φωναχτά, μπας και δεν ακούσουν οι παραδίπλα, για τις πρόσφατες διακοπές τους στα εμιράτα και τα ψώνια τους σε χάι αγορές. Οι δίσκοι με τα πρωινά και τα μεσημεριανά του μπουφέ γέμιζαν ασφυκτικά τα πιάτα σε ποσότητες που ούτε ο Γαργαντούας δεν θα μπορούσε να καταναλώσει και φυσικά έμεναν αφάγωτα, για πέταμα. Οι χώροι πλημμύρισαν στις πατημένες μαρμελάδες, τα χυμένα αναψυκτικά και τα σκουπίδια, μια κι ελάχιστοι από τα φτωχαδάκια του κοινωνικού τουρισμού έκαναν τον κόπο να τα πετάξουν στους ειδικούς κάδους. Ο πατέρας να σε σπρώχνει και να σ’ εκτοπίζει στο ντους της παραλίας, για να το καταλάβει ο αγενής κανακάρης του, η πιτσιρίκα με το ποδήλατο να σε πατάει, υπό το απλανές βλέμμα της μάνας, οι μπάλες να περνούν δίπλα σου φονικές με τους ρακετοφόρους να χαζογελάνε που δεν σε πέτυχαν. Κόλαση.
Το πώς βρέθηκαν όλοι αυτοί με κουπόνια του κοινωνικού τουρισμού (με εισοδηματικά κριτήρια, υποτίθεται) ήταν ένα θέμα. Το κυριότερο, όμως, για μένα, ήταν, το τι κόσμος ζει σ’ αυτόν τον τόπο. Είναι αυτοί που ανατρέφουν τα παιδιά τους να γίνουν ασύδοτα, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή τους, και που, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία, ξεδίνουν βρίζοντας την Κολομβιανή και τον Παπασταθόπουλο. Τους ξέρουμε και τους ζούμε κάθε μέρα αλλά το δυστύχημα είναι ότι τους ξέρουν και τους μιμούνται και οι εκπρόσωποί μας στη Βουλή και πουλούν τσαμπουκά και εξυπναδούλες, καλά γνωρίζοντας με ποιους έχουν να κάνουν, περνώντας αυτοί μια χαρά κι εμείς χειρότερα.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Δεν ξέρω γιατί, αλλά, άθελά μου, θυμήθηκα τις ολιγοήμερες διακοπές μας, το 2012, σ’ ένα ξενοδοχείο σε χωριό έξω από το Ναύπλιο. Ξεκίνησαν τέλη Ιουλίου και κυλούσαν όμορφα στο μισοάδειο κατάλυμα. Ως την 1η Αυγούστου. Την ημέρα εκείνη ξεκινούσε ο κοινωνικός τουρισμός της άρτι υπουργοποιημένης Όλγας Κεφαλογιάννη και το ξενοδοχείο πλημμύρισε φτωχαδάκια: Κατέφθασαν με τζιπάρες και BMW, σε σημείο να χαϊδεύω το φιατάκι μας και να το παρηγορώ, και κατέλαβαν το σύμπαν. Κατέβαιναν στην αμμουδιά με την οικοσκευή στο ντάτσουν, που είδαμε στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004. Πιτσιρίκια ούρλιαζαν, ενώ αδιάφορες για δαύτα μαμάδες, προτιμούσαν να κουβεντιάζουν φωναχτά, μπας και δεν ακούσουν οι παραδίπλα, για τις πρόσφατες διακοπές τους στα εμιράτα και τα ψώνια τους σε χάι αγορές. Οι δίσκοι με τα πρωινά και τα μεσημεριανά του μπουφέ γέμιζαν ασφυκτικά τα πιάτα σε ποσότητες που ούτε ο Γαργαντούας δεν θα μπορούσε να καταναλώσει και φυσικά έμεναν αφάγωτα, για πέταμα. Οι χώροι πλημμύρισαν στις πατημένες μαρμελάδες, τα χυμένα αναψυκτικά και τα σκουπίδια, μια κι ελάχιστοι από τα φτωχαδάκια του κοινωνικού τουρισμού έκαναν τον κόπο να τα πετάξουν στους ειδικούς κάδους. Ο πατέρας να σε σπρώχνει και να σ’ εκτοπίζει στο ντους της παραλίας, για να το καταλάβει ο αγενής κανακάρης του, η πιτσιρίκα με το ποδήλατο να σε πατάει, υπό το απλανές βλέμμα της μάνας, οι μπάλες να περνούν δίπλα σου φονικές με τους ρακετοφόρους να χαζογελάνε που δεν σε πέτυχαν. Κόλαση.
Το πώς βρέθηκαν όλοι αυτοί με κουπόνια του κοινωνικού τουρισμού (με εισοδηματικά κριτήρια, υποτίθεται) ήταν ένα θέμα. Το κυριότερο, όμως, για μένα, ήταν, το τι κόσμος ζει σ’ αυτόν τον τόπο. Είναι αυτοί που ανατρέφουν τα παιδιά τους να γίνουν ασύδοτα, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή τους, και που, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία, ξεδίνουν βρίζοντας την Κολομβιανή και τον Παπασταθόπουλο. Τους ξέρουμε και τους ζούμε κάθε μέρα αλλά το δυστύχημα είναι ότι τους ξέρουν και τους μιμούνται και οι εκπρόσωποί μας στη Βουλή και πουλούν τσαμπουκά και εξυπναδούλες, καλά γνωρίζοντας με ποιους έχουν να κάνουν, περνώντας αυτοί μια χαρά κι εμείς χειρότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου