ΖΗΤΩ Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ.

 

Πυρ κατά ριπάς..............από τα ορύγματα της Γουμένισσας.

Του Χρήστου Σαμαρά.

 

 

Πώς να μην μαθαίνεις από την Ιστορία και γιατί βγήκε το απόφθεγμα « η ιστορία επαναλαμβάνεται».

Τον 16ο αιώνα πολλοί Κερκυραίοι, Κρητικοί και κυρίως οι πάντα ανυπότακτοι Μανιάτες πολέμησαν τους Οθωμανούς Τούρκους είτε στο πλευρό των Βενετών και των Ισπανών είτε μόνοι τους, με επιχειρήσεις στην ξηρά και στη θάλασσα. Μάλιστα, στη σημαντική ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571, κατά την οποία ο τουρκικός στόλος καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τους Δυτικούς, συμμετείχαν και ελληνικά πλοία.

Επίσης, το 1600 ο Μητροπολίτης Λαρίσης Διονύσιος, γνωστός ως Φιλόσοφος, ξεσήκωσε τους υπόδουλους Έλληνες στην ορεινή Θεσσαλία. Το κίνημά του όμως απέτυχε και ο ίδιος διέφυγε στη Ρώμη και έπειτα στην Ισπανία ζητώντας ενισχύσεις. Εννέα χρόνια αργότερα επέστρεψε στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, παροτρύνοντας τους κατοίκους της Θεσπρωτίας να εξεγερθούν.

Οι Βενετοί, από την πλευρά τους, πολιόρκησαν την Αθήνα και το 1699 κατέλαβαν σχεδόν όλη την Πελοπόννησο, η οποία όμως πέρασε ξανά στην κατοχή των Οθωμανών ύστερα από δύο δεκαετίες. Έκτοτε η Βενετία σταμάτησε να παίζει ενεργό ρόλο στις ελληνικές υποθέσεις.

Τον 18ο αιώνα ανέλαβε δράση η Ρωσία. Οι ελπίδες των υποδούλων αναπτερώθηκαν,

καθώς από την εποχή της Άλωσης κυκλοφορούσαν διαδόσεις για το «ξανθό γένος» του Βορρά που θα απελευθέρωνε τους Έλληνες. Το 1770 οι αδελφοί Ορλώφ έφτασαν στη Μάνη με Ρώσους και Έλληνες στρατιώτες, ενώ παράλληλα ο πρόκριτος Ιωάννης Βλάχος ή Δασκαλογιάννης ξεσήκωσε τα Σφακιά της Κρήτης. Στη Ναυμαχία του Τσεσμέ (στη σημερινή Τουρκία, απέναντι από τη Χίο) ο ολιγάριθμος ορθόδοξος στόλος νίκησε τους Οθωμανούς, αλλά οι συγκρούσεις τερματίστηκαν με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774). Η συνθήκη αυτή είναι πολύ σημαντική, αφού η Ρωσία θεώρησε πως απέκτησε το δικαίωμα να παρεμβαίνει στα εσωτερικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, προκειμένου να προστατεύσει τους Χριστιανούς που ζούσαν εκεί. Επίσης, οι Έλληνες έμποροι απέκτησαν το δικαίωμα να υψώνουν στα καράβια τους τη ρωσική σημαία.

Με παρόμοιο τρόπο έδρασε λίγα χρόνια αργότερα και ο Λάμπρος Κατσώνης, που καταγόταν από τη Λιβαδειά και ήταν αξιωματικός του ρωσικού στρατού. Με ορμητήριο το νησί Κέα, έπλεε στο Αιγαίο με έναν μικρό στόλο, κάνοντας επιθέσεις εναντίον τουρκικών πλοίων. Στις ναυτικές επιχειρήσεις ήταν μαζί του και ο κλέφτης Γεώργιος Ανδρίτσος, ο πατέρας του ήρωα της Επανάστασης Οδυσσέα Ανδρούτσου.

Στα τέλη του 18ου αιώνα, λόγω της διάδοσης των φιλελεύθερων ιδεών της Γαλλικής

Επανάστασης, οι ελπίδες των Ελλήνων για απελευθέρωση στράφηκαν και προς τους Γάλλους του Ναπολέοντα. Τον επαναστατικό αναβρασμό ενίσχυσαν και διάφορα δημοσιεύματα Ελλήνων Διαφωτιστών υπέρ των Γάλλων. Ωστόσο, πολύ σύντομα και αυτές οι ελπίδες διαψεύστηκαν.

 

Γύρω στο 1800, οι υπόδουλοι Έλληνες είχαν πια συνειδητοποιήσει πως κάθε πρωτοβουλία για απελευθέρωση έπρεπε να προέλθει από τους ίδιους….

 

Οι πηγές αφηγούνται...

1. Οι ελπίδες των υπόδουλων Ελλήνων για την απελευθέρωση τους εναποτίθενται στους Ρώσους

«Ακόμα τούτ' την άνοιξι,

ραγιάδες*, ραγιάδες,

τούτο το καλοκαίρι,

καϋμένη Ρούμελη,

όσο να'ρθη ο Μόσκοβος*,

ραγιάδες, ραγιάδες,

να φέρη το σεφέρι*,

Μωρηά και Ρούμελη».

Κωνσταντίνου Ν. Σάθα, Τουρκοκρατούμενη Ελλάς. Ιστορικόν Δοκίμιον περί των προς αποτίναξιν του οθωμανικού ζυγού επαναστάσεων του ελληνικού έθνους (1453-1821), Αθήνα, 1869, σ. 449.

* ραγιάδες = υπόδουλοι

* Μόσκοβος = Ρώσος

* σεφέρι = στράτευμα

 

2. Η διάψευση των προσδοκιών των Ελλήνων για τις προθέσεις των Ρώσων

«Ακόμη αυτή την άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι,

αυτόν του χρόνου τον κακό, αυτό του καλοκαίρι,

μας ήρθε και ου Μόσκοβος κι ήφερε το σιφέρι,

και τάζει πως τάχατες τη λευτεριά θα φέρει.

Μα πού 'ν' η μαύρη λευτεριά; Αλίμονο σε μας, παιδιά,

Κι αλίμονο στην κλεφτουριά, πως δε θα την ιδούμε,

γιατί δεν πάσκισε* πιστά για να λευτερωθούμε.

Μας ήρθε και μας άναψε φωτιά απ' άκρη σε άκρη

Κι άφσι* να τη σβήσουμε με γιαίμα και με δάκρυ.».

Οι στίχοι αυτοί του ιερέα Παπακυρίτση, που γράφηκαν το 1775, περιέχονται στη μελέτη του Ιωάννη Χασιώτη, Με-

ταξύ οθωμανικής κυριαρχίας και ευρωπαϊκής πρόκλησης, Θεσσαλονίκη 2001, σσ. 220-221.

* δεν πάσκισε = δεν κατέβαλε προσπάθεια

* άφσι = άφησε

 

3. Ο Κολοκοτρώνης γράφει για τα επαναστατικά σχέδια των Ελλήνων

«Εις τα 1805 πηγαίνω εις την Ζάκυνθον. Ο Αυτοκράτωρ Αλέξανδρος κάμνει πρόσκλησιν διά να γραφθούν οι Έλληνες εις τα στρατεύματα. Κάμνομεν όλοι μια αναφορά, Σουλιώται, Ρουμελιώται και Πελοποννήσιοι, εις τον Αυτοκράτορα και του ζητούμεν βοήθειαν διά να ελευθερώσωμεν τον τόπον μας.

Ο Αναγνωσταράς ενήργησε να γίνη η αναφορά... Ομιλώ με τον Αρχηγόν των Ρωσικών στρατευμάτων και με λέγει, ότι ο Αυτοκράτωρ τον διέταξε να παραδεχθή* εις την δούλευσιν* όσους θέλουν να έμβουν* και να υπάγουν* να κτυπήσουν τον Ναπολέοντα. Του αποκρίνομαι: "Όσον διά το μέρος μου, δεν εμβαίνω εις την δούλευσιν. Τι έχω να κάμω με τον Ναπολέοντα; Αν θέλετε όμως στρατιώτας διά να ελευθερώσωμεν την πατρίδα μας σε υπόσχομαι και πέντε και δέκα χιλιάδας στρατιώτας. Μια φορά εβαπτισθήκαμεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μιαν με το αίμα και άλλην μιαν διά την ελευθερίαν της πατρίδος μας».

Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα, Καταγραφή Γ. Τερτσέτη, επιμέλεια Τάσος Βουρνάς, Αθήνα 1983, σσ.44-45.

* να παραδεχθή = να δεχθεί

* εις την δούλευσιν = στην υπηρεσία του

* να έμβουν = να μπουν

* να υπάγουν = να πάνε

 

Η Ναυμαχία της Ναυπάκτου (Λεπάντο)

Η Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571) ανάμεσα στον ενωμένο στόλο των χριστιανικών κρατών της Δυτικής Ευρώπης και τους Οθωμανούς Τούρκους οδήγησε σε ολοκληρωτική σχεδόν καταστροφή του ναυτικού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στη ναυμαχία έλαβε μέρος και ο συγγραφέας του «Δον Κιχώτη», Μιχαήλ Θερβάντες, ο οποίος έγραψε ότι η νίκη αυτή, που συνέτριψε την οθωμανική αλαζονεία, ήταν η αφορμή για να διαλυθεί η εντύπωση που είχε ο χριστιανικός κόσμος πως οι Τούρκοι ήταν ανίκητοι. Ο θρίαμβος των χριστιανικών δυνάμεων στη Ναύπακτο βοήθησε επίσης να αναπτερωθούν οι ελπίδες των υπόδουλων Ελλήνων για ελευθερία.

 

Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν δεκάδες ιστορικά κείμενα, από την αρχαία ελληνική ιστορία μέχρι τη σύγχρονη που καταγράφουν ακριβώς το ίδιο πράγμα : τον ελληνικό λαό να περιμένει από κάποιον ισχυρό να τον υπερασπιστεί, να τον ελευθερώσει, να τον βοηθήσει. Και μέσα σ’ όλα αυτά προδότες, δωσίλογοι, εφιάλτες. Στενά συνδεδεμένη η προγονική μνήμη και ο διάπλους των αιώνων της ελλαδικής πορείας στο χωροχρόνο με τις απίστευτες παρωδίες προδοτισμού, τις τραγωδίες ηρωισμού και των μοναδικών για φυλή επών.

Τέτοια ομοιότητα όμως σε γεγονότα είναι απελπιστικά βαριά και δυσοίωνη για τις πλάτες του ιστορικού μελετητή. Ως ανεπίδεκτος μαθήσεως  βαθμολογείται ο Ελληνισμός από τα τόσα επαναλαμβανόμενα λάθη και αστοχίες στις επιλογές του. Η μέχρι βλακείας αφέλειά του, μάλλον μεταφράζεται ως έλλειψη μακροχρόνιας εθνικής στρατηγικής. Πώς να εξηγηθεί αλλιώς η επιμονή σε σωτήρες και η ανάπαυση στις πλάτες άλλων.

Κανείς δεν χαρίζει τίποτε, ούτε καν σε προσωπικό επίπεδο, πόσο μάλλον σε εθνικό.

 

Η επίθεση της Ευρώπης στην Κύπρο έγινε με την απόλυτη συμφωνία των Ρώσων. Ποτέ η Γερμανίδα ηγεμόνας της Ευρώπης δεν θα διακινδύνευε την ενεργειακή επάρκεια της ηπείρου με μια καθαρά προκλητική κίνηση επιθετικής τακτικής. Φυσικά ο Βλάντιμιρ Πούτιν δεν καιγόταν για τα χρήματα που είναι κατατεθειμένα στην Κύπρο ( όχι βέβαια ότι είναι και αμελητέο ποσό τα δισεκατομμύρια των Ρώσων μικροδικτατορίσκων). Η απώτερη σκέψη του Ρώσου υπερδικτάτορα είναι να τρομοκρατήσει όσους κρύβουν χρήματα και τα χρησιμοποιούν εναντίον του στις εκλογές ή στο στήσιμο κράτους μέσα στο κράτος ή ακόμη και για υπόθαλψη τρομοκρατών που δρουν με στόχο την αποσταθεροποίηση και ανατροπή του υφιστάμενου πολιτικού σκηνικού. Η σύμπλευση κρατών γίνεται πάντα και μόνο στη βάση των αμοιβαίων συμφερόντων. Η Ρωσία μπορεί μέσα σε μια νύχτα να λύσει το πρόβλημα των κυπριακών τραπεζών, αρκεί η Κύπρος να προσχωρήσει στη δική της ασιατική συμμαχία.

Τελικά σε λίγο καιρό θα αναπολούμε το τότε αντίπαλο σοβιετικό μπλοκ την περίοδο του ψυχρού πολέμου, που δεν άφηνε σε καμιά περίπτωση τις νατοϊκές δυνάμεις να παρατήσουν μια χώρα στην τύχη της (Αν δεν το αναπολούμε ήδη !).

Η ανακατανομή της ίδιας της ύπαρξης της Κύπρου προέκυψε από μια έξυπνη ελληνική παροιμία : όταν δεν μπορείς να χτυπήσεις το γαϊδούρι, χτυπάς το σαμάρι. Ολοκληρωτικά συμβολική η άρνηση των ευρωπαίων ηγεμόνων, που σόκαρε τον Ελληνισμό. Το Λουξεμβούργο, η Μάλτα, το Λιχτενστάιν και άλλες μικρές και μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, έχουν πολύ πιο δυσανάλογο ποσοστό ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος και καταθέσεων. Όμως άλλοι είναι οι καταθέτες εκεί και άλλοι στην Κύπρο. Έτσι επιτιθέμενη η Ευρώπη στην Κύπρο και καταχρώμενη τις καταθέσεις των Ρώσων κυρίως και του μαύρου χρήματος, δίνει χρόνο στις υπόλοιπες τράπεζες της Ευρώπης να σωφρονιστούν και να εξυγιάνουν τυχόν απαγορευτικές πρακτικές που εφαρμόζουν. Με άλλα λόγια πάρτε επενδυτές τα χρήματά σας και φέρτε τα στις σταθερές γερμανικές τράπεζες (και τις άλλες των δορυφόρων της), ακόμα και αν έχουν ελάχιστο μέχρι και αρνητικό επιτόκιο χορηγήσεων. Διαφορετικά πορεύεστε στον ίδιο οδικό χάρτη της καταστροφής, όχι μόνο των τραπεζών σας, αλλά και της κρατικής σας υπόστασης.

Το παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο είναι πολύ πιο ισχυρό από τους «τοπικούς» ηγεμονίσκους τύπου Μέρκελ και Ομπάμα. Τους χρησιμοποιούν ως όργανα εκπλήρωσης των οραματικών τους στόχων. Τα βήματα τους είναι οργανωμένα και σχεδιασμένα με άψογο συντονισμό. Από την Ασία και την Λατινική Αμερική έφτασαν στον παμπάλαιο αρχοντικό παραδοσιακό πλούτο της Ευρώπης. Ξεκίνησαν μαλακά από την Ισλανδία και την Ιρλανδία (η πρώτη είναι χώρα απομονωμένη στον Αρκτικό κύκλο, χωρίς συμμάχους και η δεύτερη σε μακροχρόνια εμπόλεμη κατάσταση με τη Βρετανία), συνέχισαν με την Πορτογαλία και την «ανυπότακτη» Ελλάδα (μετρούσαν πόσο ισχυρή αντίδραση θα μπορούσαν να απορροφήσουν) με το πασίγνωστο PSI, την πρώτη «επίσημη» κλοπή και ακολούθησε η Ισπανία και η Ιταλία.

Η Γαλλία αυταπατάται πιστεύοντας ότι θα τη γλυτώσει και τηρεί σιγήν ιχθύος. Όταν οι οικονομικοί δολοφόνοι θα πέσουν πάνω της σαν κοράκια, τότε θα καταλάβει το σφάλμα της αδράνειάς της και της μη λήψης δυναμικών πρωτοβουλιών.

Τέλος, προχώρησαν απροκάλυπτα στην κατάσχεση των καταθέσεων στην Κύπρο. Σπάνοντας αυτό το ταμπού στις παγκόσμιες οικονομικές στρατηγικές, η επόμενη μέρα «δείχνει» ολική δέσμευση καταθέσεων σε κάποιο άλλο κράτος-θύμα ή και σε εκείνα που έχουν ήδη δεχτεί κάποια οικονομική επίθεση. Και εκεί θα τεθούν τα γνωστά διλήμματα για εφαρμογή των προταθέντων ή για καταστροφή και αφανισμό του κράτους και των πολιτών.     

Ποια όμως θα ήταν η ενδεδειγμένη αντιμετώπιση της τραγικής κατάστασης στη Μεγαλόνησο ; Ασφαλώς πρώτα απ’ όλα δεν θα έπρεπε να έχει φτάσει σε αυτό το σημείο το αδιέξοδο (όπως και στην Ελλάδα). Έχει δίκιο ο Ποιμενάρχης της Κύπρου που δηλώνει πως πρέπει να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη οι υπαίτιοι της τραγωδίας. Η τιτλοποίηση των μελλοντικών εσόδων από το φυσικό πλούτο της χώρας έπρεπε να έχει συμβεί εκ των προτέρων και χωρίς την παραμικρή δημοσιότητα. Τώρα είναι αργά και γι αυτό. Μόνο ίσως αν προσφέρουν τα διπλάσια σε σημερινές απόλυτες τιμές θα βρουν κάποια ανταπόκριση. Η θυσία στο βωμό των σκοπιμοτήτων πρέπει να είναι «πολυαίμακτη», θα υποθηκεύσει το μέλλον των επόμενων κυπριακών γενεών και θα σύρει την υπόνοια για εσχάτη προδοσία. Τα περιθώρια όμως είναι απελπιστικά στενά, παρόλα αυτά όμως,

 

Το ποσό για το οποίο υπάρχει αυτή η άνευ προηγουμένου επιδρομή ορνεακού τύπου, είναι ……… για γέλια. Δεκαπέντε δισεκατομμύρια και οχτακόσια εκατομμύρια ευρώ. Ένα φτάρνισμα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Σε μια χώρα που δεν κινδυνεύει ούτε από δημόσιο χρέος (70 % του ΑΕΠ) ούτε από έλλειμμα (4%). Όλα για να σωθεί το τραπεζικό σύστημα με ότι αυτό συνεπάγεται. Λένε ότι το πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι ούτε θα γίνει συστημικό πρόβλημα στην ευρωζώνη.

Σύστημα βέβαια είναι πλέον η κατάσχεση καταθέσεων, ακινήτων και περιουσιών.

 

Είναι αναπόφευκτες οι συγκρίσεις, όταν αφορούν ομοειδή πράγματα. Πώς να μην μελαγχολήσουμε οι Έλληνες της Ελλάδας όταν οι δικοί μας πολιτικοί και το δικό μας πολιτικό κατεστημένο, μόνο υποταγή δηλώνουν και «ναι» έχουν να πουν στις απανωτές καταστροφικές επιθέσεις. Ενώ η Κύπρος είπε από την πρώτη φορά ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι». Ακόμα και αν τελικά χειροτερέψει η κατάσταση το «όχι» παραμένει.

Όπως η πρώτη νίκη εναντίον του Άξονα έμεινε. Άσχετα αν στη συνέχεια επικράτησαν οι γερμανικές στρατιές.  

Ακόμη, είναι εκπληκτικές όχι μόνο οι δηλώσεις του Κύπριου Αρχιεπισκόπου, αλλά και η κίνησή του να διαθέσει άμεσα την όποια περιουσία της Εκκλησίας της Κύπρου για τη διάσωση της χώρας. Ισχυρός συμβολισμός. Άμεση αντίδραση. Εδώ ακόμα ψάχνουμε συμφωνίες. Όταν ξεκινά ο πόλεμος, όλοι τρέχουμε στο μέτωπο. Δεν κρυβόμαστε, δεν στέλνουμε τους άλλους, δεν καταχωνιάζουμε τα ασημικά μας.

Η πατρίδα μάς χρειάζεται. Τώρα.

Όλοι οι ηγέτες στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Υ.Γ.

Το 1770 διαδραματίστηκαν τα Ορλωφικά. Αμέσως μετά τη συνθήκη Κιουτσούκ Καϊναρτζή και την αποχώρηση των Ρώσων από την Ελλάδα, μέλη της οθωμανικής κυβέρνησης (Διβάνι) πρότειναν την γενική σφαγή των Ελλήνων, αδιακρίτως φύλου κι ηλικίας. Όλοι συμφώνησαν εκτός από τον αρχιναύαρχο Χασάν Τζεζαϊρλή, ο οποίος κατόρθωσε τελικά να επιβάλει την άποψή του με το ακαταμάχητο επιχείρημα :

 «Εάν φονευθώσιν όλοι οι Έλληνες, ποίος θα πληρώνη το χαράτσι».

Κλίνουν οι διαχειριστές της ζωής των Ελλήνων πολιτών να εξαφανίσουν πλήρως εκείνους που τους πληρώνουν και σε λίγο δεν θα υπάρχει κανείς.

Χειρότεροι κι απ’ τους Τούρκους !