«Λίγοι μένουν πιστοί την ώρα του πόνου» Πίνδαρος.

 

Πυρ κατά ριπάς........... από τα ορύγματα της Γουμένισσας.

Του Χρήστου Σαμαρά.

 «Λίγοι μένουν πιστοί την ώρα του πόνου» Πίνδαρος.

(Και σίγουρα δεν είναι μέσα εκείνοι που τον δημιούργησαν)

-Άργησες σήμερα. Η μέρα ήταν τρομερά φορτωμένη με συναντήσεις, επαφές, διαφωνίες, συζητήσεις. Είσαι ευχαριστημένος. Γενικά τους τελευταίους μήνες έχεις κάνει τρομερή υπέρβαση των δυνατοτήτων σου για να αποδείξεις ότι η θέση – ή και παραπάνω από αυτήν – σου αξίζει. Μπορεί να διαμαρτύρονται πολλοί, αλλά αυτοί είναι ανίδεοι. Δεν γνωρίζουν τι πρέπει να γίνει. Οι άλλοι, του εξωτερικού, σε καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα και σε αποδέχονται απόλυτα. Τους έχεις συλλάβει με την περιφερική σου όραση να σε κρυφοθαυμάζουν, για την ικανότητά σου να ορθώνεις ένα αδιαπέραστο τοίχος από τεράστια άρνηση στις απαιτήσεις, οι οποίες τίθενται όλο και πιο επιτακτικά, όλο και πιο επιθετικά.

-Χαλαρώνεις την ακριβή μεταξωτή σου γραβάτα. Τα δάχτυλά σου χαϊδεύουν την απαλή επιφάνεια του ακριβού υλικού και αναλογίζεσαι ικανοποιημένος τον χειρισμό της κουβέντας σήμερα σε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή μεγάλης τηλεθέασης. Οι δημοσιογράφοι ήταν επιθετικοί, αλλά εσύ ήσουν, όπως πάντα, με ακλόνητα επιχειρήματα για την πορεία του τόπου προς σίγουρα, απάνεμα νερά. Αν βέβαια χαθούν στη ρότα αυτή μερικοί ναύτες, δεν έχει σημασία. Άλλωστε πόλεμος χωρίς απώλειες δεν υπάρχει. Απλά να είναι μόνο στρατιώτες και όχι αξιωματικοί.

-Τα ξύλα στο τζάκι τρίζουν, λες από ευχαρίστηση που έχουν μαζί τους το αφεντικό τους. Χτυπάς με τον αντίχειρα το φημισμένο κρύσταλλο του περίτεχνου ποτηριού με το ακριβό αγγλοσαξωνικό ποτό. Σου αρέσει ο επαναλαμβανόμενος, υπόκωφος, με ηχώ ήχος, που αναδεύει τη σκέψη και την επαναφέρει στην ηρεμία της σπιτικής γαλήνης και θαλπωρής. Και κυρίως της ασφάλειας.

-Βγάζεις το κουστούμι από κασμίρι και ξαπλώνεις στο κρεβάτι. Αύριο θα είναι μια ακόμη κουραστική μέρα. Η ησυχία της νύχτας έρχεται να σε καλύψει ολοκληρωτικά και να κρύψει όλες τις ασχήμιες της μέρας.   

-Όμως, αλήθεια, κοιμάσαι ;

-Μπορείς να κοιμηθείς ;

-Ακούς τα χτυπήματα των φτερών τους ; Οι Ερινύες που σε ξομπλιάζουν με τις βουκέντρες τους σ’ αφήνουν να κοιμηθείς ;

-Τα δάκρυα που στάζουν δεν ακούγονται δυνατά ; Δεν ακούγονται σαν να βροντούν αργά, βασανιστικά βήματα γίγαντα που πλησιάζει ;

Κι όπως κυλάνε και συσσωρεύονται, ακούς το ξεκίνημα ενός  ορμητικού ξεχειλισμένου χειμάρρου που  κυλώντας  μεταφέρει  μια ανείπωτη οργή ; Δεν σε ξυπνά με τον βρυχηθμό της κατρακύλας του ;

-Κι αν αυτά δεν είναι αρκετά, δεν σε ξυπνά η εκκωφαντική ………..σιωπή ; Ούτε ομιλίες ακούγονται, ούτε γέλια, ούτε τραγούδια. Μια απέραντη, ενοχοποιητική, βροντερή σιωπή.

Κάποιοι τους κατέκριναν. Αυτοί έφταιγαν, είπαν. Ήταν ατύχημα, πρόσθεσαν. Απρόσεκτοι με αδιάφορους γονείς.

Αδιάφορους και άνεργους. Απλήρωτους για μήνες.

Δεν είναι οι πρώτοι που πέφτουν θύματα του οικονομικού πολέμου που διεξάγεται εδώ και τρία χρόνια σ’ αυτή τη χώρα. Πάμπολλα τα περιστατικά με μικρά παιδιά, ηλικιωμένους, μεσήλικες, όλων των ειδών τα δράματα σε ένα κακοπαιγμένο έργο, στο θέατρο του παραλόγου, στη χώρα του παράδοξου.  

Δεν ήταν οι πρώτοι, όμως είναι η ελπίδα. Η χαρά, η σιγουριά, η ασφάλεια, η περηφάνια, που τα νιάτα της πατρίδας μας, μας γεμίζουν όχι μόνο τους γονείς τους, μα και όλους.

-Πόνεσες καθόλου ; Πήρες έστω και ένα μικρό κομματάκι πόνου να το γευτείς για να εντοπίσεις αμυδρά το μέγεθος της δυστυχίας, που διαχέεται στην ατμόσφαιρα και κατακλύζει κάθε γωνιά του σκοτισμένου μας μυαλού ;

Όλοι εμείς που έχουμε παιδιά σ’ αυτήν την ηλικία ή γνωστά παιδιά φίλων μας και θαυμάζουμε τη νεανική ικανότητα και δραστηριότητα σε όλα τα επίπεδα ζωής γύρω μας, έχουμε μείνει άφωνοι. Έχουμε υποστεί ένα πρωτογενές μετα- ενημερωτικό σοκ από την πρωτοφανή είδηση που διέτρεξε τα Μέσα Ενημέρωσης. Μας θύμισε τις τραγωδίες στα Τέμπη και στο Μαλλιακό. Όχι από ομοιότητα στο περιστατικό, αλλά από το συγκλονισμό της είδησης για απώλεια ζωών νέων ανθρώπων.

Μόνο που υπάρχει μια διαφορά : ενώ τότε οι ευθύνες της πολιτείας εντοπίζονταν και υποδεικνύονταν επιδερμικά, σήμερα είναι στο απόλυτο κέντρο της στόχευσης, λόγω της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής.

Οι μάχες που εντυπωσίασαν διαχρονικά, είτε στρατιωτικές είτε κοινωνικές, (Θερμοπύλες-Λεωνίδας, Κωνσταντινούπολη- Ιωάννης Παλαιολόγος, Αθήνα – Περικλής, Αθήνα – Σωκράτης, Μάχη του Σκρα - Αξιωματικοί) και άλλαξαν τον ρου της ιστορίας, ήταν εκείνες στις οποίες έχασαν τη ζωή τους στρατηγοί και αξιωματικοί μαζί με τους οπλίτες. Όσο χάνονται μόνο στρατιώτες είναι άδικος ο πόλεμος στη συνείδηση των απλών πολιτών και στρατιωτών. Η αυτοθυσία των ηγετών με όποιον τρόπο ( ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήπιε το νερό επειδή δεν υπήρχε αρκετό και για τους στρατιώτες του) μεγιστοποιεί τη σιγουριά για επιβολή τελικής νίκης. Οι ηγέτες είναι δυστυχώς λίγοι. Πολύ λίγοι. Γι αυτό και τους γράφει η ιστορία.

Η ιστορία αφήνει στίγματα. Ό,τι κάνεις τώρα θα εντοπίζεται και θα στιγματίζεται αιώνες αργότερα. Δεν θα σου δοθεί περιθώριο για διορθώσεις. Ενεργείς, πραγματοποιείς, αποφασίζεις και επηρεάζεις τις ζωές ανθρώπων. Εκεί που φαντάζεις ο απόλυτος άρχοντας, κατακρημνίζεσαι από τον φανταχτερό εξουσιαστικό πύργο σου και εξαϋλώνεσαι πολιτικά και κοινωνικά αφήνοντας πίσω σου την παρακαταθήκη των πράξεών σου. Όποιες κι αν είναι αυτές. Ο Εφιάλτης πίστευε ότι είχε χρόνο να διορθώσει την κατάσταση. Ακόμη και ο ίδιος ο Ιούδας αρνήθηκε τα τριάντα αργύρια, αλλά ήταν πολύ αργά. Είχε επέλθει το ανεξίτηλο χάραγμα του πεπρωμένου.  

-Έχεις παιδιά ; Αγόρια ; Τους καμαρώνεις όταν τους βλέπεις να περπατούν, να μιλούν, να ανασαίνουν ; Αισθάνεσαι ότι κουβαλούν τον κόσμο σου, τη γενιά σου, το όνομά σου, το σέβας του πατέρα σου, την αρχοντιά της φυλής σου ;

-Ξέρεις γενικά δεν είμαι ούτε ήμουν ποτέ τύπος των διαδηλώσεων. Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Έτσι. Και επειδή δεν ήμουν, δεν πρότεινα ποτέ σε κανένα άτομο ή φορέα που εμπλεκόμουν να οργανώσει ή να συμμετάσχει σε διαδήλωση (εξαίρεση οι διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη για το όνομα της Μακεδονίας). Τώρα θα ήθελα να συμμετάσχω σε μία.

Με ένα μόνο πανώ : «ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ;» Με ερωτηματικό. Χωρίς να εκφράζεται θέση ή άποψη, παρά μόνο απορία ζητώντας απάντηση. Και δεν θα ακουγόταν τίποτα. Κανένα σύνθημα, καμιά φωνή, καμιά ανάσα. Τίποτα. Άνθρωποι και βήματα στη μεγαλύτερη σιωπηρή διαδήλωση που έγινε ποτέ.

Ένα ποτάμι ψυχών και σιωπής που θα ακουστεί μέχρι τα πέρατα του πλανητικού μας συστήματος. Θα σαρώσει και θα ισοπεδώσει τους πάντες και τα πάντα.

Δεν τους γνώριζα. Ούτε τους γονείς τους. Δεν ξέρω τι να τους προσφέρω να συνοδέψει το ταξίδι τους. Μόνο να ξέρουν ότι ενώνουμε μαζί τους τα δάκρυά μας. Την ψυχή μας. Τη ζωή μας.

-Ακούς τα βροντώδη βήματα του γίγαντα λαού που πλησιάζουν ; Φοβάσαι ; Θα ‘πρεπε.

Εγώ φοβάμαι.