ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ

Μάνα είναι μόνο μία

Βγαίνοντας στο ξέσπασμα της αυγής από το σπίτι μου, σπάει τα ρουθούνια μου η μυρωδιά της φλεβαρινής προ – ανοιξιάτικης επίδοσης της μακεδονικής γης. Είναι τόσο απερίγραπτη, που μόνο η φυσική εμπειρία μπορεί να απεικονίσει μέρος μόνο της πραγματικής της υφής. Κι όμως. Δεν είναι η πρώτη φορά. Από μωρό παιδί έχω την ίδια γλυκιά μυρωδάτη ανάμνηση. Οι γιοί μου τώρα, όπως κι εγώ πριν. Εκείνο που δεν μου ήταν δυνατόν να ξεχωρίσω, ήταν μια πηχτή ξινόγλυκη μυρωδιά, που εμβόλιζε τη συνολική εικόνα και προσπαθούσε εναγωνίως να ανέλθει στην επιφάνεια, σαν να ήταν οξυγόνο ζωής η αναζήτηση.


Αντιλήφθηκα τι ήταν στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’90, όταν τα ξίφη της ονομασίας ξέσκισαν την καρδιά μου και έψαξαν καταφύγιο ενώ είχαν ήδη μόνιμη κατοικία. Θύμωσα, έκλαψα πικρά, ορκίστηκα και …… το ξέχασα στα επερχόμενα χρόνια, καθώς η ζωή έπαιρνε τα νιάτα μας και τα στροβίλιζε στη δίνη της καθημερινότητας.
Τη μάνα μου τη λένε Ναυσικά. Δεν τη διάλεξα, δε με διάλεξε. Έτσι όμως την ξέρω. Αν την έλεγαν Ναυσικά της Άνω Πλατείας ή Ναυσικά της Κάτω γειτονιάς, έτσι θα την ήξερα. Όμως την ξέρω μόνο με ένα όνομα και με μία ιδιότητα. Αν της αλλάξουν το όνομα δε θα είναι η μάνα μου, θα είναι κάτι ξένο, αλλοτινό, όπως οι φίλοι που φεύγουν για αλλού και κάνεις χρόνια να τους δεις. Κι όταν τους βλέπεις νιώθεις ότι δεν είναι οι ίδιοι, ότι κάτι έχει αλλάξει, είτε σ’ αυτούς είτε σ’ εσένα.
Ο γεωγραφικός προσδιορισμός στην ονομασία των Σκοπίων είναι καθαρά υπόμνηση αλυτρωτικού χαρακτήρα. Πώς θα υπάρχει «Βόρεια Μακεδονία» χωρίς «Νότια» ; ή «Άνω» χωρίς «Κάτω» ; Εξ’ ορισμού υπάρχει το στοιχείο του αλυτρωτισμού. Ένας αλυτρωτισμός που εκπορεύεται όχι από τις όποιες ορέξεις κρατιδίων, αλλά από τις Μεγάλες Δυνάμεις, όπως φάνηκε από το πρόσφατο παράδειγμα της αναγνώρισης της απόσχισης του Κοσσυφοπεδίου. Το ίδιο ισχύει και για οποιαδήποτε άλλη ονομασία με τον όρο Μακεδονία ή Μακεδονικός.
Δυστυχώς πληρώνουμε την ανικανότητα των Ελλήνων πολιτικών από το ’40 και μετά. Κανείς, μα κανείς τους δεν είχε ούτε το σθένος, ούτε τη διορατικότητα να θέσει το θέμα στον εποφθαλμιούντα της ελληνικής γης μεγαλοδικτάτορα Τίτο και να απαιτήσει την επαναφορά της προηγούμενης της ονομασίας VARDARSKA, όπως διαφαίνεται από δικούς τους ιστορικούς χάρτες.
Δεν πρόκειται λοιπόν και δεν πρέπει ο ελληνικός λαός να αφήσει και πάλι το θέμα στους πολιτικούς που ατυχώς και οι νεότεροι από το ’90 και μετά συνεχώς απαξιώνουν το ζήτημα ώσπου σήμερα ζητείται λύση του Γόρδιου Δεσμού, αλλά με «έντιμο συμβιβασμό» (!!!) και όχι με πραγματική και αληθινή λύση. Κι αυτό όχι με δική μας πρωτοβουλία αλλά λόγω της αίτησης του κρατιδίου στο ΝΑΤΟ. Μας έφεραν στη λύση δεν τους φέραμε. Στρουθοκαμηλίζαμε και τράβηξαν την άμμο από γύρω μας και μας σήκωσαν να αντιμετωπίσουμε κατάματα το πρόβλημα. Δεν προσπαθήσαμε ποτέ να το λύσουμε. Μόνο να συμβιβαστούμε όπως κάνουμε και τώρα για άλλη μια φορά σε κρίσιμο εθνικό θέμα.
Ήταν το αίμα. Πηχτή, ξινόγλυκη μυρουδιά. Η μπλε στολή με τα στολίδια. Αυτή η γη είναι ποτισμένη με το αίμα των Ελλήνων αγωνιστών της ελευθερίας. Κι αυτό το γεύομαι κάθε μέρα, κάθε στιγμή, με πλημμυρίζει σύγκορμα, με ανατριχιάζει, με γεμίζει μνήμες, ανάγκες, λύπησες. Μα πάνω από όλα μ’ αγαπάει. Όπως κι εγώ. Όπως η Μάνα μου. Η Μακεδονική γη, η άλλη μου μάνα.
Πώς να αλλάξω τη μητέρα μου;
Μάνα είναι μόνο μία.

Χρήστος Σαμαράς
Δάσκαλος
Δημοσίευση στην εφημερίδα "ΜΑΧΗΤΗΣ" Φεβρουάριος 2009
chsam65@gmail.com