Η ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΑΣΥΜΦΩΝΙΑ ΩΣ ΜΕΣΟ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Πυρ κατά ριπάς..............από τα ορύγματα της Γουμένισσας.

Χρήστος Σαμαράς, Δάσκαλος.

Σε ένα αξιομνημόνευτο πείραμα του 1959, ο ψυχολόγος Leon Festinger ζήτησε από τους συμμετέχοντες να εκτελέσουν μια σειρά από βαρετές διαδικασίες, όπως για παράδειγμα να γυρίζουν απλά ένα διακόπτη, για διάρκεια μιας ώρας. Στη συνέχεια ο κάθε συμμετέχον πληρώθηκε από 1 έως 20 δολάρια για να πει σε έναν επόμενο συμμετέχοντα – ερευνητή ότι η όλη εργασία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Εκείνοι που πληρώθηκαν 1 δολάριο περιέγραψαν την εργασία ως πολύ πιο διασκεδαστική από ότι εκείνοι που πληρώθηκαν 20 δολάρια.

Το συμπέρασμα; Εκείνοι που πληρώθηκαν με περισσότερα χρήματα ένιωσαν ότι είχαν μια επαρκή δικαιολογία για το γεγονός ότι εκτελούσαν μια βαρετή εργασία για μια ώρα. Όμως εκείνοι που πληρώθηκαν μόνο ένα δολάριο, αισθάνθηκαν την ανάγκη να δικαιολογήσουν το χρόνο που ξόδεψαν, ώστε να μειώσουν το επίπεδο ασυμφωνίας μεταξύ των πεποιθήσεών τους και της συμπεριφοράς τους, λέγοντας πως η δραστηριότητα ήταν διασκεδαστική και επιμορφωτική. Με άλλα λόγια, προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δε χάσαμε άδικα το χρόνο και τον κόπο μας όταν το αντίτιμο για την εργασία μας είναι ευτελές ή μηδαμινό. Σε αντίθεση με όσους θα περίμεναν ότι αυτή η απάντηση θα δίνονταν από αυτούς που πήραν τα περισσότερα χρήματα.

Πράγματι η θεωρία αυτή τείνει στην ορατότητά της στη σημερινή πολιτική συγκυρία. Η προταθείσα συμφωνία ή λύση ή συμβόλαιο της κυβέρνησης προς τους Ευρωπαίους εταίρους μας, ενώ δεν βρίσκει καμία, ούτε μία, υποστήριξη από κανέναν, συνεχίζει να υποστηρίζεται από τα μέλη της ως η μοναδική επιλογή και η σωστότερη όλων. Τα κελεύσματα των Ευρωπαίων είναι τόσο ηχηρά και απανωτά που ωχριούν μπροστά στο τελεσίγραφο του Γκράτσι στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940. Η ανέξοδη επιμονή σε θεωρούμενες εθνικά συμφέρουσες πολιτικές, θέτοντας ταυτοχρόνως σε κίνδυνο την εύθραυστη ισορροπία της χώρας μόνο ως Γνωστική Ασυμφωνία μπορεί να εκληφθεί.

Ο Πρωθυπουργός επιβάλλεται να προβεί σε δύο «διορθωτικές» κινήσεις υποχρεωτικού χαρακτήρα με κατεύθυνση και αποδέκτες εντός και εκτός της χώρας. Η μια αφορά το εσωτερικό και τα μέλη της κυβέρνησής του : να σταματήσουν άμεσα τις αλαζονικές, δηλώσεις (τύπου λιάζονται) όσο και τις αντιφατικές μεταξύ τους ώστε να παρουσιαστεί τουλάχιστον εικόνα σοβαρής κυβέρνησης.

Όσο ο Υπουργός θα αναλαμβάνει πρωτοβουλία για λήξη της κατάληψης της πρυτανείας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και θα δέχεται πυρ ομαδόν από βουλευτές της συμπολίτευσης, όσο το τρίτο πολιτειακό αξίωμα, η Πρόεδρος της Βουλής, θα δηλώνει πως δεν έγινε και τίποτα με την είσοδο αντεξουσιαστών στη Βουλή και ο Υπουργός Εργασίας και ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος θα υποστηρίζουν πως επρόκειτο για αντιδημοκρατική, προκλητική, ακατανόητη, παράνομη και στοχευμένη, τόσο θα εκπέμπεται μια πολιτική αλλά δυστυχώς και πολιτειακή ασάφεια, καθώς και η εικόνα ενός νεοαναγειρόμενου πύργου της Βαβέλ.

Η άλλη αφορά το εξωτερικό και τους θεσμούς, οι οποίοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα με πολύ ενδιαφέρον και επισείουν την προσοχή με συνεχή και αδιάλειπτα απεγνωσμένα και ταυτόχρονα επιθετικά μηνύματα. Αδυνατούν να αντιληφθούν, όχι μόνο την κατατεθείσα ελληνική πρόταση, αλλά και την άρνηση της Ελλάδας να εκτελέσει τη συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου και τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει. Επίσης, αναλογίζονται έκπληκτοι, για την εκπεφρασμένη βροντωδώς άποψη της Ελλάδας να ωθείται αυτοβούλως στην αυτοχειρία.

Η έκπληξη τους πάντως δεν φαίνεται να συνοδεύεται και από διαλλακτικότητα. Θα πάμε άκλαφτοι μάλλον.