Του Χρήστου Σαμαρά.
Αγώνες
πείνας (Hunger
Games) για …
επαγγελματίες πολιτικούς.
Θραύση κάνει στη νεολαία μια καινούρια
χολυγουντιανή βλακεία, όπως οι συνήθεις ρηχές, αλλά εντυπωσιακές σκηνοθετικά
και με πλουσιότατα οπτικά και ηχητικά εφέ ταινίες του αμερικανικού
κινηματογράφου, το «Hunger Games», στα ελληνικά «Αγώνες Πείνας». Μπορεί να πρόκειται
για μια ελαφριά, κακόγουστη οπτική παραίσθηση, αλλά ταιριάζει γάντι στην
σημερινή ελληνική πολιτικοκοινωνική συγκυρία.
Με λίγα λόγια το ιστορικό της πρώτης
(από μια σειρά) ταινίας πραγματεύεται την παρουσίαση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης
σε ένα δυστοπικό μέλλον (φανταστικός κόσμος απόλυτης δυστυχίας), η οποία μετά
από έναν τραγικό και καταστροφικό πόλεμο, έχει συγκεντρώσει την ελίτ της
κοινωνίας σε μια σύγχρονη πόλη με όλες τις ανέσεις και τις πρωτοποριακές
εφαρμογές του μέλλοντος, ενώ οι πολίτες φτωχοί, πεινασμένοι (Hungry) κατατρεγμένοι, απόλυτα υποταγμένοι και
παρακολουθούμενοι σε ότι κι αν κάνουν (σας θυμίζει κάτι ;) ζουν σε δώδεκα περιφέρειες. Κάθε χρόνο με ένα
τέλειο σύστημα μπαίνουν σε κληρωτίδα όλοι οι νέοι από κάθε περιφέρεια και
επιλέγονται ένα αγόρι και ένα κορίτσι, συνολικά 24 νέοι, οι οποίοι θα λάβουν
μέρος σε έναν παιχνίδι (Hunger Games) στην πρωτεύουσα, από το οποίο θα πρέπει να
απομείνει μόνο ένας νικητής μετά από σφοδρή μεταξύ τους σύγκρουση, καταδίωξη, μάχες
και θανάτωση όλων των υπόλοιπων ! Αν δε κάποιος ή κάποια οδεύει με εξυπνάδα ή
με ασφάλεια με αποφυγή συγκρούσεων προς εκπλήρωση του στόχου, οι ελεγκτές
μπορούν να παρέμβουν στην πλήρως ελεγχόμενη αρένα, βάζοντας εμπόδια και
δυσκολίες κατά το δοκούν, ώστε να γίνει πιο ενδιαφέρουσα η καταδίωξη. Φυσικά
όλα επιδεικνύονται και τα παρακολουθούν, σαν σε τηλεοπτική εκπομπή, σε κλειστό
στάδιο χιλιάδες θεατές. Το δε έπαθλο είναι … ότι θα ζήσεις !
Πριν προχωρήσω στην πρότασή μου, που
εφάπτεται στην σημερινή βάναυση καθημερινότητα μας, θα ήθελα να τονίσω την
ομοιότητα του σεναρίου με την γνωστή ελληνική μυθολογική αστείρευτη πηγή ιδεών
και ιστοριών. Είναι εμφανής η ταύτιση με το μύθο του Μινώταυρου, την επιλογή
των νέων και την αποστολή τους σε κάποιο ανώτερο κράτος, όπου υποδηλώνεται η
υποταγή με αντάλλαγμα την αιθέρια ουσία της νεότητας, που έρχεται βίαια σε
αντίθεση με το θάνατο. Η Χαρά της Ζωής και η Απελπισία του Θανάτου, μια
αρχαιότατη σύνδεση αντιθέσεων που παράγει άπειρα συναισθήματα και στους πιο
σκληρούς και αναίσθητους. Βρίθει η ελληνική μυθολογία από παρόμοιες περιπτώσεις
με συγκρουσιακές καταστάσεις της ζωής και του θανάτου, του απέραντου έρωτα και
στιγμιαία του απρόσμενου χαμού.
Επομένως πότε και εμείς θα εφαρμόσουμε
τη δική τους πολιτική και τα δικά τους όπλα, να αντιστρέψουμε το μειονέκτημά
μας σε πλεονέκτημα και να απαιτήσουμε το δίκιο του αιτήματός μας ; ΑΕΠΙ και στο
Χόλυγουντ ! Όταν αυτοί ανάγκασαν το ελληνικό κράτος να θεσπίσει νόμο που τους
προστατεύει και απομυζά τον ιδρώτα του Έλληνα επαγγελματία, ακόμα κι αν έχει
ένα ταπεινό παραδοσιακό καφενεδάκι στην κορφή του Πάικου όπου παίζει
στριγγλίζοντας ένα ραδιοφωνάκι τσέπης, γιατί εμείς ως κράτος να μην απαιτήσουμε
δικαιώματα από την προβολή ταινιών με περιεχόμενο βασισμένο σε αποδεδειγμένα ελληνικά
περιουσιακά κεκτημένα ;
Εκτός και αν θέλουμε να παραμείνουμε
στις δεκαετίες του ΄60, του 70΄ και του 80΄, όταν μας αρκούσε η προβολή της
Μυκόνου σε κάποια αμερικανική κινηματογραφική ταινία της εποχής που είχε
αποτέλεσμα την συρροή κάποιων αρκετών τουριστών στα ελληνικά νησιά. Ή το
αξεπέραστο ελληνικό καμάκι που διέπρεπε ανά την υφήλιο και μετέφερε στα πέρατα
της οικουμένης τα υψηλά κατορθώματα των Ελλήνων επιβητόρων. Αν λοιπόν μας αρκεί
να είμαστε χαζοχαρούμενοι για την μερική προβολή μας σε κάποια ξένα μέσα τότε
καλά ξαπλώνουμε στον καναπέ μας.
Αν δεν θέλουμε όμως να μείνει η
αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη μόνη, σύξυλη και γραφική, όταν όλοι γελούσαμε στο
αίτημα της διεκδίκησης των μαρμάρων του Παρθενώνα, καλά θα κάνουμε να
διεκδικήσουμε δυναμικά όλα όσα δικαιούμαστε, χρησιμοποιώντας τα όπλα που μας
χαρίζουν εκείνοι.
Επανερχόμενος στους «Αγώνες Πείνας», παρουσιάζω
την πρόταση : να οργανωθούν αντίστοιχοι αγώνες στην Ελλάδα με διάρκεια ενός
μηνός μόλις, στους οποίους θα λάβουν μέρος όλοι οι υπουργοί της κυβέρνησης.
Επειδή όμως εμείς δεν είμαστε αιμοχαρείς, προτείνω να διαγωνιστούν στην
επιβίωση με όπλα τους το σημερινό … μισθό του ανειδίκευτου εργάτη ! όποιος
καταφέρει να επιβιώσει για έναν μήνα να οριστεί πρωθυπουργός για τα επόμενα
δέκα χρόνια. Ξέρω, το παιχνίδι θα είναι πολύ σκληρότερο από ότι το φαντάστηκαν
οι αμερικανοί σεναριογράφοι και ίσως πιο βάρβαρο, αλλά η πραγματικότητα ξεπερνά
τη φαντασία, έτσι δε λένε όλοι ; Τότε θα καταλάβουν τι σημαίνει πραγματικά
«Αγώνες Πείνας», αγώνας για την επιβίωση, την αξιοπρέπεια, την ανθρώπινη ύπαρξη
αυτή καθεαυτή. Για ποικιλία, θα είχε ενδιαφέρον να προσκαλέσουμε και μερικούς
φίλους μας από το εξωτερικό.
Ας τους δώσουμε λοιπόν τα 586 € ή τα 439
€ το μήνα και να κατορθώσουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς, τη διατροφή τους,
τα σχολεία τους, τα φροντιστήρια, όλες τις ανάγκες της οικογένειας τους ή ενός
εργαζόμενου που ζει μόνος του, ή σπουδάζει, ή ζει με τους γονείς τους, ή ενός
σκύλου που έχει μόνο την τροφή του να προμηθευτεί.
Ας τα δώσουμε, έστω κι αυτά τα λίγα ευρώ
και μετά ας τους τα πάρουμε από την τσέπη και ας τους πούμε ότι οι πραγματικοί
αγώνες πείνας αρχίζουν τώρα.
Τώρα θα περάσετε ένα μήνα σαν άνεργοι,
χωρίς επίδομα ανεργίας !
Η εξομοίωση με τη καθημερινή φτώχεια,
είναι το μόνο εργαλείο μετατροπής της εικονικής πραγματικότητας που βιώνουν οι
πολιτικοί μας ταγοί, σε χειροπιαστή αποκρουστική αληθινότητα.
Αυτή είναι κινηματογραφική επιτυχία
αγαπητό Χόλυγουντ, όχι οι αμερικανιές σας. Θα σπάσει κάθε ρεκόρ στο box office
(ταμείο).
Υ.Γ. Ό,τι και να γράψει, πει,
υποστηρίξει κάποιος για την ανεργία, αν δεν τη ζήσει δεν μπορεί να καταλάβει.
Δείτε την ιστοσελίδα «το ημερολόγιο του ανέργου» για να πάρετε μια ανεπαίσθητη
δόση !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου