ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΑ ΜΟΝΙΜΗ.

Πυρ κατά ριπάς..............από τα ορύγματα της Γουμένισσας.

Χρήστος Σαμαράς, Δάσκαλος.

Είναι αστείρευτη πηγή πληροφοριών μια πληγωμένη κοινωνία με τ’ αγρίμια της, που κατασπαράζουν αλλήλους από ενστικτώδη, βίαιη γονιδιακή υποταγή στους πρωτότυπους αρχέγονους κανόνες της φύσης. Η επιταγή για επιβίωση έχει τονισμένα χαρακτηριστικά και την κυριότερη ευθύνη της εμφανούς αγριότητας και ανταγωνισμού για την εξασφάλιση ενδιαιτήματος ζωής σε ένα διαρκώς ανανεώσιμο περιβάλλον.

Στον άνθρωπο όμως, η θέα μιας απαραίτητης και αναγκαίας βουλιμικής επανάστασης της φύσης φαντάζει αηδιαστική και αποκρουστική, μια συφοριασμένη, κανιβαλική, αιματοβαμμένη περίπτυξη. Η αισθητική που διακρίνει την ανθρώπινη υπόσταση, τα συναισθήματα που διακατέχουν την από αιώνων κοινωνική της διαδρομή και διαρρέουν τον ποταμό των ηθικών της φραγμών και αναστολών, δεν επιτρέπει την υποταγή της στις επιβουλές των ενστίκτων της και την ροπή στην υλιστική ακολασία.

Απαντήσεις στα βιοηθικά του ζητήματα πήρε ο άνθρωπος όταν αποφάσισε πως οι οργανωμένες κοινωνίες μπορούν να του προσφέρουν σημαντικά πλεονεκτήματα και υποδομές, ώστε να μην απαιτείται να έρχεται σε αντίθεση ατομικά ή ακόμα και ομαδικά. Αποφάσισε να θεσπίσει νόμους και κανόνες, να «ευνοήσει» την ανάπτυξη φιλοσοφικών θεωριών, να προβεί σε επαναστάσεις (Διαφωτισμός, Γαλλική Επανάσταση) και να εγκαταστήσει στο θρόνο των επιλογών απρόσωπες νομικές και θεσμικές απαιτήσεις, ώστε να αποφύγει την «ευθύνη» της απόφασης.

Συνεπώς ο δολοφόνος, από το λυντσάρισμα του μεσαίωνα, στα επερχόμενα χρόνια του πολιτισμού και της δημοκρατίας, συλλαμβάνεται και οδηγείται στη φυλακή να εκτίσει την ποινή που του έχει επιβληθεί από το δικαστήριο (απρόσωπο θεσμικό κρατικό φορέα). Ομοίως και όλοι οι παραβάτες, δικαίως ή αδίκως, με πλάνη ή μη της δικαστικής εξουσίας, οδηγούνται στον (απρόσωπο φορέα πάλι) σωφρονισμό, έγκλειστοι σε περιοριστικά της ελευθερίας ευαγή ιδρύματα.

Αν η πολιτεία επέτρεπε για παράδειγμα σε μια δολοφονία, τους συγγενείς του θανόντα να αντιμετωπίσουν τον δράστη πριν το δικαστήριο νομίμως, πόσοι θα ζούσαν τελικά για να αντιμετωπίσουν τους υπηρέτες της Θέμιδας ; Ρητορικό το ερώτημα : προφανώς κανείς. Πόσοι από εμάς δεν έχουμε αναφωνήσει στο άκουσμα μιας αποτρόπαιας πράξης : «κρέμασμα του αξίζει» και ίσως να έχουμε και δίκιο !

Όμως εδώ έγκειται η διαφορά ατόμου και πολιτείας. Της Πολιτείας που ο ίδιος ο άνθρωπος δημιούργησε, ώστε να τον προστατεύει από τον ίδιο του τον εαυτό. Να αντιστέκεται στις ροπές και στις τάσεις του. Ναι, ίσως άξιζε το θάνατο ο ισοβίτης αλλοδαπός. Τότε όμως θα έπρεπε να υπάρχει η θανατική ποινή, θεσπισμένη από το κράτος, που την κατάργησε ως απάνθρωπη και ανάξια της κοινωνίας μας. Ναι, αν ήταν ο άνθρωπός μας και εμείς θα τραβούσαμε τη σκανδάλη. Η Πολιτεία όμως οφείλει να πράξει το καθήκον της. Να κρατήσει την κοινωνία ανθρώπινη και όχι ζούγκλα των ορμέμφυτων του ατόμου.

Διαχρονικά, λοιπόν, βάσιμη η πλατωνική ρήση, πως ο ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι πολύ καλύτερος των ζώων, αν όμως απομακρυνθεί από τον νόμο και τη δικαιοσύνη μετατρέπεται στο χειρότερο ζώο όλων !     (Άνθρωπος τελειωθείς βέλτιστον των ζώων, χωρισθέν δε νόμου και δίκης, χείριστον πάντων).