TORA ! TORA ! TORA ! - OXI ! OXI ! OXI !

Πυρ κατά ριπάς..............από τα ορύγματα της Γουμένισσας.

Χρήστος Σαμαράς, Δάσκαλος.

TORA ! TORA ! TORA !      -------------------------------     ΟΧΙ ! ΟΧΙ ! ΟΧΙ !

Το 1940 η Ελλάδα ήταν μια χώρα που διένυε δικτατορία, ανελευθερία, φασισμό και μελανοχιτώνες με δαυλούς που αλώνιζαν στους αθηναϊκούς δρόμους για να επιδείξουν τη βαθιά τους πίστη  στο ιδεολογικό σύμφυρμα των συνοδοιπόρων τους, Ιταλών φασιστών και Γερμανών ναζί.

Στο άκουσμα του πολέμου σύσσωμο το ελληνικό έθνος συγκρότησε μια απαράμιλλη θεϊκή γροθιά, που ισοπέδωσε την υπεροπτική έπαρση των καλοντυμένων και εφοδιασμένων πολυτελούντων στρατιωτών του Άξονα.

 Από τα σαλόνια που ονειρεύονταν να πρωταγωνιστήσουν με τις φανταχτερές στολές με χρυσοκίτρινα σιρίτια και με ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι, κατάντησαν να τρέχουν αλαλιασμένοι και ξεβρακωμένοι να γλυτώσουν από τη ξιφολόγχη του ξυπόλητου στο χιόνι Έλληνα φαντάρου. Του δεξιού, του φασίστα, του κομμουνιστή, του αναρχικού. Αλλά του Έλληνα πατριώτη, που δεν δέχεται δεσμά στον τράχηλό του, του ανυπότακτου, του επαναστάτη, του ιδεολόγου. Και στη συνέχεια, ποτάμια το αίμα στην κατοχή, από την πείνα, την προδοσία, τον ηρωισμό, τη δοσιλογία.

52 πατριώτες ξέβρασε το υπάνθρωπο παλιρροϊκό φονικό κύμα στην πόλη μου. Τους εκτέλεσαν όλους. Δεν ήταν από την περιοχή μας, δεν ξέρω κανέναν. Άνδρες και γυναίκες. Ήταν άραγε κάποιο ζευγάρι ερωτευμένων μαζί ; Άφησαν την τελευταία τους πνοή μαζί ; Είχαν σχέδια για τη ζωή τους που τέλειωσαν με μια άξαφνη ριπή ; Ήταν μανάδες, πατεράδες, παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, ανήψια ; Ήταν παιδιά της Ελλάδας, παιδιά ; Συγγενείς όλων μας ; Περιπλανώμενες ψυχές που ανακάλυψαν το καταφύγιό τους ;

Τελευταία τους ματιά στο απέναντι πλατάνι που κρέμασαν τον Πίτσουλα (δάσκαλος, δολοφονημένος από τους Βούλγαρους κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα). Ανέπνευσαν τελευταία φορά τον γλυκερό και δροσερό αέρα της αγαπημένης μου Γουμένισσας. Πέταξαν τη σκέψη τους στην καπνισμένη ατμόσφαιρα της μικρής πάλαι πότε πρωτεύουσας της επαρχίας Παιονίας, της αναπάντεχης Ιθάκης τους, και σφράγισαν το εισιτήριό τους για το μεγάλο ταξίδι. Η πατρίδα, τούς είχε κλείσει πρώτη θέση με θέα.

Μακάρι να ήξερα αν τους άρεσε λίγο η πόλη που μεγάλωσα. Αν γλύκανε έστω και τόσο τον άδικο θάνατό τους. Αν ξέθαψε από την κατάπικρη καρδιά τους ένα αχνό χαμόγελο, απομεινάρι της ματωμένης τους ανθρωπιάς, του άλικου (από το αδικοχυμένο αίμα) γαλαζωπού (από το γαλάζιο της σημαίας μας) πατριωτικού τους πείσματος.   

Κι ένας λαός, ακαταμάχητος ! Ανίκητος, ανυπάκουος, ατράνταχτος, ανυποχώρητος. Υπερήφανος. Μέχρι το τέλος, την τελική νίκη, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Με γυναίκες, που καταπίνουν τεράστια βουνά σαν το Διγενή Ακρίτα. Με άντρες, που πετάνε σαν ξωτικά, πέρα και πάνω από κάθε λογική, προς την Νίκη.

Ένας λαός, χωρίς ΝΑΙ. Μόνο με ΟΧΙ. Πόσο θα ντρέπονταν σήμερα για μας ! Πόσο θα κατέβαζαν το κεφάλι μπροστά στους καθηγητίσκους, οι οποίοι με τεντωμένο δάχτυλο μας υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνουμε, χωρίς καμιά διάθεση συζήτησης και διαλόγου, παρά μόνο με εντολές και διαταγές. Από ντροπή για μας, που δεν αντιδράμε, που δεν υψώνουμε ανάστημα, που δεν τείνουμε τις φτωχικές μας παλάμες, όχι για ζητιανιά, αλλά για απώθηση των αντιελληνιστών, μισελληνιστών οικονομικών εγκληματιών, που βάλθηκαν να εξαϋλώσουν καθετί ελληνικό.

Ε, λοιπόν ΑΡΚΕΤΑ. Αν θέλετε να μας ξεπαγιάσετε, να μας πεινάσετε, να μας εξαθλιώσετε, να μας ταπεινώσετε, να μας εξευτελίσετε, κάντε το χωρίς δικαιολογίες και φανφάρες.

ΤΩΡΑ, ΤΩΡΑ, ΤΩΡΑ, ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ.

(παράφραση με τον τίτλο TORA ! TORA ! TORA! Γιαπωνέζικος τίτλος μεγάλης πολεμικής ταινίας για την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ. Η λέξη TORA σημαίνει Τίγρης στα ιαπωνικά).

Είναι η στιγμή για τις μεγάλες αρνήσεις. Αρκετά με το καταφατικό κούνημα του κεφαλιού, την έμμεση ή άμεση αποδοχή, την υποτιθέμενη μετά από «σκληρή» προσπάθεια και «διαπραγματεύσεις» παραδοχή της αναγκαιότητας.

Τα «ναι» είναι μικρά, εύκολα και για όλους. Τα «ΟΧΙ» είναι μεγάλα, δύσκολα, επικίνδυνα και για λίγους.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

συννέφιασε, έπιασε κρύο και βρέχει.