ΣΑΤΑΝΙΚΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ.

Πυρ κατά ριπάς..............από τα ορύγματα της Γουμένισσας.

Χρήστος Σαμαράς, Δάσκαλος.

Το πρωινό της Τρίτης 26 Σεπτεμβρίου 1989 κατέβαινα από το αμπέλι της οικογένειάς μου με ένα καλάθι γεμάτο λαχταριστά σταφύλια. Ήταν ένα υπέροχο πρωινό, με έναν καταγάλανο πεντακάθαρο ουρανό και ατμόσφαιρα γεμάτη από φθινοπωριάτικες μυρωδιές και χρώματα που ερέθιζαν τις αισθήσεις. Άνοιξα το ραδιόφωνο και άκουσα την είδηση που έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία κυριολεκτικά : Σκότωσαν τον Παύλο Μπακογιάννη ! 

(Ως πολιτικός θεωρούνταν ήπιος και συναινετικός. Θεωρούσε επιβεβλημένη την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών, την επούλωση των πληγών του Εμφυλίου και του Διχασμού και την Εθνική Συμφιλίωση. Στα πλαίσια αυτής του της πεποίθησης εργάστηκε για την επιτυχία του πρωτοποριακού, για την εποχή, εγχειρήματος συγκυβέρνησης Αριστεράς και Δεξιάς. Για τους ίδιους λόγους ήταν εισηγητής, εκ μέρους της Ν.Δ., του νομοσχεδίου για την απάλειψη των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου που υπερψηφίστηκε και έγινε Νόμος το καλοκαίρι του 1989).

Μεμιάς σκοτείνιασαν όλα και με τύλιξε ένας αόρατος φόβος για το μέλλον της πατρίδας, της δημοκρατίας, των θεσμών, των καινοτόμων για την εποχή συνεννοήσεων μεταξύ αντίπαλων κομμάτων, τη συμφιλίωση που είχε αρχίσει να επιτυγχάνεται. Δεν έχει αυτή η απειλή χειροπιαστή ουσία. Δεν βασίζεται κάπου, ούτε μπορεί να οδηγήσει σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση άμεσα. Απαιτείται χρόνος και ζυμώσεις, πολιτικές και κοινωνικές για να υπάρξει πολιτειακή κατάληξη. Απλά αιωρείται, ασώματη μεν, πλήρως όμως αισθητή στο συνειδησιακό υπόστρωμα του απλού πολίτη ως μια ουσιώδης και υπαρκτή απειλητική αύρα.

Από τότε δεν έτυχε ποτέ να αισθανθώ ξανά την ίδια «αόρατη απειλή». Ποτέ μέχρι τη δολοφονία του «R.I.P. Killah P» 24 χρόνια μετά, Παύλος κι αυτός, Σεπτέμβρη πάλι, με μια βδομάδα διαφορά και μάλιστα κοντά στην οδό Γρηγορίου Λαμπράκη στο Κερατσίνι ! (Αυτές οι συμπτώσεις καμιά φορά σπάνε κόκκαλα !). Η αίσθηση της απειλής της ίδιας της δημοκρατίας δεν είναι κάτι που δημιουργείται από ένα μεμονωμένο γεγονός. Απαιτείται μια σειρά από περιστατικά, τα οποία μπορεί να μην αποτελούν από μόνα τους αιτίες ανησυχίας, αλλά όλα μαζί και το γενικότερο αρνητικό, επιθετικό, εκφοβιστικό κλίμα που τα συνοδεύει, οδηγεί στο συγκεκριμένο συναίσθημα. Πιο πολύ το ψυχανεμίζεται ο πολίτης, παρά μπορεί να το αποδείξει με επιχειρήματα. Ο λόγος που οδήγησε έναν πατέρα και οικογενειάρχη να θεωρήσει ότι μπορεί να οπλοφορεί και να κακουργεί έναντι συνανθρώπων του και συμπολιτών του, πρέπει να αναζητηθεί βαθύτερα και ίσως να απασχολήσει όχι μόνο τους Έλληνες πολιτικούς και νομοθέτες, αλλά και – κυρίως- τους αλλοδαπούς φίλους μας δανειστές.

Αν επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του Υπουργείου Εσωτερικών, θα μπορέσετε εύκολα να δείτε τα αποτελέσματα των εκλογών τα προηγούμενα χρόνια. Μελετώντας θα διαπιστώσετε την εξωπραγματική αύξηση των ποσοστών του κόμματος της Χρυσής Αυγής. Στις εκλογές του 2000, του 2004 και του 2007 δεν υπάρχει καταγεγραμμένη !  Το 2009 παίρνει κάτω από 1 % (!) Το Μάιο του 2012 παίρνει 6,97 % και στις τελευταίες του Ιουνίου του 2012 6,92%. Σήμερα (μέχρι και την ημέρα της εκτέλεσης του άτυχου νέου αγωνιστή) οι δημοσκοπήσεις την ανεβάζουν από 10 %  μέχρι και 15 %.

Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς για ποιο λόγο υπάρχει αυτή η αλματώδης αύξηση των ποσοστών της ; Ασφαλώς και όχι, καθώς είναι προφανές ότι τροφοδοτείται από την οικονομική κρίση, από τα καθημερινά προβλήματα, τη μάστιγα της λαθρομετανάστευσης, την απαξίωση των πολιτικών και της πολιτικής γενικότερα (όχι χωρίς λόγο πάντοτε), ακόμα και αμφισβήτηση έμμεση και άμεση των πολιτειακών θεσμών.  

Η ύπαρξή, η ενηλικίωση και η υπερτροφική ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής, οφείλεται αποκλειστικά στα πολιτικά κόμματα που κυβερνούν την Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση. Η εφαρμογή των πολιτικών τους, οδήγησε τη χώρα όχι στο χείλος, αλλά σμπαραλιασμένη στον πάτο του γκρεμού. Οι πολίτες απλώς στράφηκαν από ανάγκη εκεί που έβλεπαν ότι μπορεί να δικαιωθούν και να βοηθηθούν (τουλάχιστον ο μεγάλος όγκος τους).

Να σταματήσουν λοιπόν να πυροβολούν τους 426.025 ψηφοφόρους του κόμματος αυτού και να τους χρεώνουν τη συνυπευθυνότητα σε εγκληματικές πράξεις. Έχουν τώρα την ευκαιρία να σκεφθούν ψύχραιμα και να επαναποφασίσουν για το πολιτικό μέλλον και τη στέγη που θα φιλοξενήσει τις προσωπικές και πολιτικές τους φιλοδοξίες. Η επιλογή τους ήταν ατυχής και έδωσε τη δυναμική που απαιτούνταν, αλλά σε λάθος κατεύθυνση. Μπορούν να χαράξουν επανορθωτική πορεία.

Η δημοκρατία επιτρέπει ακόμα και στους υβριστές της να υπάρχουν. Με λόγια όμως, όχι με πράξεις.   

http://samarasxristos.blogspot.gr/